Deesje

Tijdens een bezoek aan haar moederonderneming werd Firma Soetebroot deze week opeens weer herinnerd aan een van de twee grote voorbeelden die zij als startende onderneming had. Tijd voor een kleine ode. Want haar eerste grote voorbeeld was dan wel Madonna, de tweede was Deesje. En omdat de tweede een stuk dichterbij de kinderwereld van de jonge onderneming stond en, in tegenstelling tot Madonna, in handzame boekvorm kwam waardoor zij altijd te raadplegen viel, had Deesje een streepje voor. We schrijven de tijd dat je een week moest wachten op een Madonna-clip met het risico dat de Top 40 haar die keer helemaal niet besloot uit te zenden omdat ze geen klapper van de week of alarmschijf was.
Bovendien had Deesje een tante (of eigenlijk een halftante) met een stippeltjesjas die in een andere stad woonde waar je met de trein heen moest en die halftante leek op de lievelingstante van Firma Soetebroot. Ook had Deesje een plakboek over het heelal, net zoals Firma Soetebroot een A4 Garfield-lijntjes schrift vol met dansplaatjes had (van de gebeenwarmde Fame posse tot dit soort plaatjes van ballerina’s in tutu).

Dit alles maakt de creatie van schrijfster Joke van Leeuwen en het gelijknamige boek met stip de kinderfavoriet van Firma Soetebroot. Met Deesje als held van het tragikomische soort. Zo eentje die door haar onhandigheid en dromerige toestand telkens in benarde situaties terecht komt maar zich er altijd weer uitredt. Fledder-mie-baf!
Vroeger wijdde Soetebroot daar veel minder grote woorden aan en vond ze Deesje gewoon gaaf omdat ze heel veel fantasie heeft en ook nog eens het talent om hele goeie verhalen te schrijven. Zoveel talent zelfs, dat ze er uiteindelijk een televisiewedstrijd mee wint. En aangezien Firma Soetebroot al vrij vroeg wist dat een carriere bij Kinderen voor Kinderen (zachte g) of MiniStars (ordinair volgens moederonderneming) er niet in zat maar ze volgens juffrouw Jetske altijd wel leuke tekstjes kon schrijven, was ook het besef groot dat, net als voor Deesje, haar verhalen de enige mogelijke springplank naar de ultieme kinderdroom vormden: op tv komen en beroemd worden.
Dus bleef Soetebroot het verhaal van Deesje verslinden. Ook door de toffe tekeningen trouwens, zoals de briefjes die Deesje op straat vindt (‘de nietjes vonden het welletjes, en sprongen uit hun velletjes’ of ‘Ik wou dat het gisteren was, dan had ik morgen vandaag nog’, en gedichtjes die Firma Soetebroot aan haar rare buurvrouw Rozenbottel deden denken die altijd boos werd als je op haar tuinhek leunde.

“Uren heeft ze daar gewacht. De thee werd bitter, de koek werd zacht. Maar niemand heeft haar een bezoek gebracht. Want niemand kwam op het idee.”

In het boek gaat Deesje logeren bij haar halftante omdat haar vader denkt dat dat goed voor haar is. Halftante heeft namelijk kinderen van haar leeftijd en haar vader en broers praten alleen over klussen.
Het avontuur begint als Deesje in de trein stapt met een doosje chocolaatjes voor halftante in haar koffer. Ze verdwaalt op het station waar halftante haar op moet komen halen en begint aan haar omzwervingen in een grote, vreemde stad waarin alle volwassenen wappie zijn en alle kinderen gemene monsters. Ook het kind van halftante, Oele, blijkt een trut. Totdat ze door heeft dat Deesje veel toffer is dan zij omdat ze op tv haar zelfgeschreven verhaal mag voorlezen nadat ze door de strenge jeugdwerkster mevrouw Mans voor het verkeerde kind is aangezien en in een bus naar de finale van de opstelwedstrijd op tv is gestopt.
Natuurlijk belandt Deesje uiteindelijk veilig thuis bij halftante en komt alles goed in het verhaal. Behalve met de chocolaatjes in het doosje. Of toch ook daarmee wel. Want net zoals die hoed in De Kleine Prins geen hoed is maar een boaconstrictor die een olifant heeft ingeslikt, hebben de chocolaatjes zich hergegroepeerd tot een monster dat je ook voor een brok samengesmolten chocolaatjes aan zou kunnen zien. Deesje ziet het monster en neemt er tevreden een hap uit. En maakte zich daarmee voor altijd de held van Firma Soetebroot.