Nieuws van papier ploft ’s ochtends vermoeid op de deurmat. Een oude, deftige grijsaard die alleen nog indruk maakt op generatiegenoten die zich de tijd nog herinneren dat de krantenjournalistiek een meneer was en wat er werd opgeschreven altijd waar.
Opgegroeid met een been in het internet-tijdperk en het andere in print, is de krant voor Soetebroot nooit een deftige meneer geweest. Dat kwam niet eens per se door de opkomst van de eerste voorzichtige IBM-spelletjes als Frogger of Donkey Kong en matrix-printjes. Geen enkele clue die er destijds op wees dat de technologie achter deze 8-bits figuren ooit dramatisch dalende oplagecijfers zou gaan veroorzaken. En zelfs het feit dat Soetebroots vaderonderneming er weekenden lang achter verscholen ging, maakte de krant voor haar geen betrouwbare bron. Aan de liefde voor papieren nieuws an sich lag het niet. Het kwam door Willem.
In het dorp waar Soetebroot opgroeide was Willem sinds mensenheugenis de bezorger van de middagkranten. De zwijgzame, graatmagere poortwachter van het wereldnieuws. Zo’n man die iedereen maar laat, ‘omdat dat beter is’.
Geruchten gingen dat Willem vroeger atletiekkampioen was geweest. Vast stond dat hij kon rennen als een hazenwindhond en een bloedhekel had aan kinderen. Dus als je je onverhoopt op straat bevond als Willem net met zijn uitpuilende krantentassen de hoek om kwam gefietst, maakte je dat je wegkwam.
Een dapper vriendje dat Willem ooit voor gek durfde uit te maken werd drie straten lang door hem achtervolgd, een opgerolde krant als knuppel dreigend
boven zijn hoofd zwaaiend.
Op een dag kwam Willem niet meer. Het NRC-abonnement van de vaderonderneming van Soetebroot stierf daarmee een zachte dood. Het nieuws kwam voortaan vroeg en uit een regionale courant.
Maar uit de as van Willem en de kennismaking met het fenomeen ochtendkrant, herrees bij Soetebroot de liefde voor de krant en het nieuws in de morgen. En die is er nog steeds. Juist omdat vandaag de krant geen deftige meneer meer is die ’s ochtends aan je ontbijttafel komt zitten maar een nieuwsbron die zich lean en mean in je wereld spint met online verwijzingen en tips. Een die ervoor zorgt dat Soetebroot ’s ochtends geen broodkruimels uit het toetsenbord van haar laptop hoeft te peuteren en die het aandurft stukjes van meer dan 250 woorden te publiceren. In die zin is hij dus wel keurig. Soetebroot heeft ondanks haar internetverslaving haar ochtendkrant daarom nooit opgezegd en opent het trage papier ’s ochtends nog altijd gretig.
Bovendien denkt ze weleens, wat moet er zonder papieren krant nog terecht komen van de Willems in deze wereld? Omscholen in de ICT?
Le Stylo du Bois 
Like!