Yogastrijd

“D. is er ook”, fluisterde de vrouw tegen haar vriendin terwijl ze met de misprijzende blik die vrouwen meestal pas na hun dertigste ontwikkelen, zijn kant op keek. Het was druk in de hal bij de groepslesruimte van de sportschool. Het yogaklasje wachtte wat aardappelig op het leeglopen van de les Body Pump die elke week weer uitliep. De twee waren van het type dat hun eigen yogamatje meebracht naar de les en de plakkerige exemplaren van de sportschool nuffig links liet liggen maar wel gretig graaide naar de schaarse dekentjes voor de ontspanningsminuten tijdens de Savasana na afloop. Van die grijze wollen, waaruit hetzelfde soort stofwolken opstijgt als bij oude pony’s die te lang op stal hebben gestaan na een ferme klop op hun rug.

Haar vriendin  klemde haar yogamatje wat steviger onder haar arm. “Oh ja, is ie er weer?”, vroeg ze, blij verrast met dit roddelachtige verzetje zo vlak voor een uur verplichte neusademhaling, en stak haar nek voorzichtig om de pilaar om D. in haar vizier te krijgen. “Dat wordt weer strijd”.
Je zou het prijzenswaardig kunnen vinden dat een type als D. zich als enige buikige hetero dertiger staande hield in een yogaklasje om zo zijn door bier en computer log gewerkte lijf weer lenig te maken. Maar instructrice V. was nu eenmaal niet het type dat de D.’s van deze wereld met een serene yoga glimlach benaderde. Integendeel. D. kreeg wekelijks snedig de opdracht over zich uitgespuwd de flow klassikaal voor te doen als hij voor de zoveelste keer was vergeten dat de juli-asana opende met de drie Warrior poses. Met uitzicht op een gniffelend toekijkende klasje via de spiegels.
In werkelijkheid kwam D. pas een half jaar en liet hij dit V. en de rest van het klasje ter verdediging regelmatig weten met een diepe grom vanuit de Neerwaarts Kijkende Hond. Waarop V. meestal slechts afkeurend in haar headset siste. Toch bleef D. komen.

“Zo onhandig eigenlijk, voor een yoga-klasje”, concludeerde de vrouw. “En helemaal niet Zen”, vulde haar vriendin aan, terwijl de twee aanstalten maakten de zaal vlug in te glippen. De deur was inmiddels opengegaan en ze hadden hun beste plekken vooraan niet in de loop der maanden veroverd om ze nu door een D. af te laten nemen. Je matje op een willekeurige lege plek uitrollen, dat dééd je gewoon niet. “We openen met een mantra van drie ohm’s”, meldde V. Vrijwel meteen bromde een tevreden bas als een warmgedraaide kettingzaag door de hoog gepitchte damessopranen. Een voor liefde. Een voor geluk . Een voor energie. Het wekelijkse uurtje oosterse ontspanning was begonnen.