De Japanse meneer is moe. Zijn hoofd hangt voorover, kin bijna op de borst, als een schildpad die vanaf het eilandje in zijn waterbak zijn nek uitsteekt om verveeld een larf uit het water op te happen. Zijn ogen zijn halfgesloten. Of ze lijken kleiner door de enorme bril met jampotglazen.
De Japanse meneer praat niet. Dat heeft hij in zijn leven genoeg gedaan. Tot er niets meer viel te zeggen. Als hij de trein binnenkomt en een plekje heeft uitgekozen, blijft hij voor het zitje stilstaan en kijkt je even aan. Als de Japanse meneer geluid zou maken zou hij zuchten. Koffertjes en sporttassen worden voor hem opgetild. Hij weet dat het werkt.
Elke dag reist hij met de trein. Van Amsterdam-Centraal naar Naarden-Bussum, en weer terug. Heen met zijn werktas, gehuld in een roomkleurige, lange trenchcoat. In zijn hand een paraplu. Terug heeft hij ook een plastic zakje bij zich. Er zit eten van de afhaal in.
Werken doet de Japanse meneer al jaren niet meer. Maar een paar keer per week haalt hij eten bij Japans restaurant Nagoya aan de Stationsweg in Bussum. De beste van het land. “Hoe was uw dag vandaag meneer?”, vragen ze hem altijd vriendelijk. De Japanse meneer knikt dan. Hij is moe. Te moe om uit te leggen dat de dagen zich loom voor zich uitstrekken sinds hij met pensioen is en het alleen zijn opeens alomtegenwoordig. Of om te vertellen dat de lucht zich heeft verzwaard en zijn bewegingen voelen alsof ze in stroperigheid zijn gehuld.
Op weg naar huis is er bijna een dag voorbij. Dan mag hij weer gaan slapen. De Japanse meneer is moe, heel moe.
Le Stylo du Bois 