Zondagnacht. Na de afterparty. Het feestgedruis stroomt van de skylounge naar de uitgang. “Houd dwe lift twegen”, roept iemand. “Meneer wilt u die sigaret alstublieft niet hier opsteken”, zegt een portier. De liftdeuren schuiven langzaam dicht en vliegen weer open. Er stapt een man binnen. Hij draagt een instrumentenkoffer. Met lodderige ogen peilt hij voor een seconde de posse van Soetebroot. “Ik ken jullie helemaal niet!”, roept hij. Twee meisjes en een beschonken rocker met een gitaar volgen in zijn kielzog. De meisjes giechelen. Soetebroots posse zwijgt. Zoveel rock ’n roll veegt de vloer aan met elke grap om het ijs te breken. De lift zakt.
De rocker slaat zijn armen om het middel van een van de meisjes en kust haar in haar nek. Soetebroot wisselt een vluchtige blik met L. De liftdeuren gaan open. De rocker steekt zijn peuk op en het trekt het meisje door de lobby naar een deur. After the party, there’s the afterparty, after the afterparty there’s the hotel lobby, zingt Soetebroot. “Wilt u uw sigaret uitmaken en u richting de daarvoor bestemde uitgang bewegen?”, vraagt een andere portier. De posse van Soetebroot loopt de schuifdeur door de nacht in, het parkeerterrein op dat zielloos baadt in het lichtschijnsel van een McDonalds. “Rock ’n roll, dat hebben wij nou nooit”, zucht P. Met een flauwe glimlach lopen we naar de stationwagen.
Le Stylo du Bois 