Zwarte donderdag / voor mama

Vandaag een jaar geleden overleed de moederonderneming van Firma Soetebroot. Dat maakt van witte donderdag een zwarte.
Want een jaar later zijn de grauwe sluiers misschien wat opgetrokken, missen doet Soetebroot haar nog steeds.
Toch puffen er nog altijd rookpluimen uit de schoorsteen van de Firma en worden de broodjes er nog steeds zoet gebakken. Dat dat zo is, dankt de Firma onder meer aan haar moederonderneming. Die legde het fundament en vulde de voorraadkasten zodat Soetebroot ook in lastige tijden altijd iets heeft om op terug te vallen.

Soetebroot had daar een jaar geleden het volgende over te zeggen. Moederondernemingen hebben altijd gelijk. Daar begint het mee.

De laatste weken lag je in bed. Moe, bijna klaar. Ik zat naast je toen je vroeg: “Morgen ga jij lekker naar Vietnam toch? Thailand was het ook een keer. Ik weet niet waarom je dacht dat ik op reis zou gaan. Ik voelde me er eerst rot over omdat ik bang was dat je niet begreep dat de enige plek waar ik op dat moment wilde zijn bij jou was. Maar zoals altijd had je stiekem wel gelijk. Ik ga op reis.

Mijn reis wordt er een weg van jou, net als jouw laatste reis er een weg van ons is. Met nog maar een ouder voelt het als een beetje minder kind, als een beetje meer volwassen op weg gaan. Maar weet je mama, ik ben er klaar voor, ik kan het aan omdat jij mijn reistas hebt ingepakt. Je hebt mijn rugzak gevuld met blikken liefde en een buil energie. Je hebt er een goeie reisgids ingestopt, zakjes eigenwijsheid en een stapeltje versgewassen moed. In mijn reistas zit iets lekkers voor onderweg, want reizen is ook genieten, en een appeltje voor de dorst, gesneden in partjes, omdat tochten soms langer en zwaarder zijn dan je van tevoren denkt. Ook aanwezig: een pleister voor op de wonde voor die kleine ongelukken. En in een speciaal vakje de herinnering aan een kusje op mijn knie of een aai over mijn arm.

Ik kan sterk zijn mama, omdat jij het was. Ik durf de reis aan zonder jou, omdat jij dat ook altijd durfde, ook toen je eigenlijk niet wilde maar niet anders meer kon. Ik draag je altijd met mij mee, overal naartoe en jij zal mij overal brengen. Want door jou weet ik dat ik overal kan komen.
En steeds als ik terugkom, zal ik je alles vertellen over mijn avonturen en hoe fijn het is om die te kunnen beleven met de wetenschap dat jij zoveel van ons hield dat afstand, tijd en afscheid daar geen invloed op hebben. Van jou hebben wij een basis gekregen waar we altijd naar kunnen terugkeren. Je hebt het zo goed gedaan lieve mama, zo goed mijn rugzak ingepakt. Daarvoor dank ik je met heel mijn hart. Ik hou van jou.