31 januari 2014
Als je ouders er niet meer zijn, kun je alleen nog maar terugkijken.
De grote en kleine gebeurtenissen, gesprekken en grapjes, verhalen van jou van toen. Het meeste vervliegt sneller dan je wilt. Het brein is een zeef. Het is vooral het gevoel wat blijft. De warmte van de tijd die was.
Tot mijn fijnste herinneringen behoren de vakanties van vroeger. Met z’n vieren in een rode Renault 5 naar Zuid-Frankrijk. De vouw-wagen aan de trekhaak. Mijn zus en ik opgevouwen op de achterbank tussen boeken, spelletjes en een koelbox. Mag er een bandje op?
Autoroute du Soleil.
De achterbank was zorgeloos. Zonovergoten.
Maastricht / Liege / Bastogne
Voetballen op Franse parkeerplaatsen, picknick met een slaatje. In de bosjes roze velletjes wc-papier met poep.
Thionville / Metz / Nancy
Papa achter het stuur, geen twijfel over dat we er gaan komen.
Mama vult je rugzak, papa weet de weg. Een standvastige richtingaanwijzer als het donker is
of als je even dreigt te verdwalen. Raad en daad.
Mijn vader wist de weg vaak beter dan de Michelin-kaart, of later, de navigator. En zo niet, dan was het toch een mooie omweg? Anders hadden jullie die waterval nooit gezien hoor, of in dat meertje gezwommen.
Dijon / Macon
We stoppen voor de nacht. Biefstuk met Bearnaise-saus en frietjes, en dan naar bed. De Autoroute du Soleil roept alweer vroeg morgenochtend.
Lyon / Orange / Marseille / Saint Raphael
Bestemming bereikt. Een vakantie lang zwemmen in de Middellandse zee of een dam bouwen in een riviertje in de Ardeche.
Mijn ouders waren goed in vakantievieren. De oneindige hoeveelheid liefde die zij voor elkaar voelden was dan op zijn best. Flirtages onder het genot van rode wijn in de warme mediterrane nachten.
Wat moet hij haar hebben gemist de laatste jaren.
Papa achter de krant, thuis, in zijn stoel naast de haard, pokend in het vuur. Sigaretje, biertje. Het was als vanouds maar het miste de glans. De tijd werd stroop, en hoewel nog altijd met warme verbintenissen, ook met verdriet en leegte.
Papa koos de route van zijn laatste reis op dezelfde manier als hij altijd zijn weg heeft gekozen; met volle overtuiging. Hier afslaan en dan zijn we er. Het komt goed.
Samen de eindbestemming bereikt.
Voortaan moeten we zelf sturen. De weg weten we niet, maar we vinden hem wel. Met de muziek aan en Franse chansons op de radio, met de raampjes open en wapperende haren. De warmte van toen halen we terug.
De Autoroute du Soleil is nog altijd zonovergoten. Laten we vakantievieren zoals zij dat deden. En door het leven toeren met dezelfde overtuiging, eigenwijsheid, warmte en liefde voor elkaar en de mensen om ons heen.
En laten we nu nog een keer op de achterbank van papa en mama gaan zitten.
Om ons mee te laten nemen naar de plek waar de pijn wat verweekt in de warmte van de zon. Laten we warmte vieren.
Gaan jullie mee?
Le Stylo du Bois 