Koffietentjes. In bijna elke stad, en zeker in Amsterdam, struikel je erover. Nee ik bedoel niet de Starbucksen en Coffee Companies, want die tellen in dit betoog niet mee. Het gaat me om het soort koffietentje dat de afgelopen zeven jaar uit de grond is gesproten, het tentje met de hipster attitude. En met goede koffie.
Die miniverzamelplaatsen van Macbook gebruikers, met houten tafels, de stoelen van je oude middelbare school en menu’s op een schoolbord of zwart op wit gedrukt in lettertype Helvetica. Die tentjes waarmee de stad werd overspoeld tijdens wat kenners de zogenaamde Third Wave of Coffee noemen. Ik heb mij er even verdiept. Want met hun hang naar eerlijke producten – het liefst in de eigen achtertuin verbouwd of anders in ieder geval lokaal geproduceerd -, goede vormgeving en – ugh – authenticiteit, kwamen hipstercultuur en de Derde Golf Koffie hand in hand op.
Noem me naïef, maar ik ging er eigenlijk volledig vanuit dat deze derde golf ook Parijs wel had bereikt. Mais pas du tout! The Third Wave of Coffee beperkt zich hier vooralsnog tot een rimpeling in de Seine op een zwoele zomeravond.
De website GoodCoffeeInParis laat zien dat al eerder door mensen is vastgesteld dat echt lekkere koffie schaars is in de Franse hoofdstad. Op de website worden de criteria voor goede koffie als volgt opgesomd: een goede machine, nietlanghoudbare melk, verse bonen, uiteraard lokaal geroosterd, en getrainde baristas.
De vraag waarom de hipsterkoffie Parijs maar beperkt heeft bereikt, fascineert mij mateloos. Aan hipsters ontbreekt het hier niet. Al heten ze in Parijs vaker ‘Bobo’ (bourgeois-bohème) en zijn ze net een graadje meer dandy gekleed. Maar wat is dan de reden dat je hier de blaren op je voeten loopt voor een redelijke cappucino zonder cacao of flat white zonder een kannetje warme melk ernaast (dit laatste vind ik persoonlijk ook wel weer een soort boerengezelligheid hebben)? Het dieptepunt tot nu toe was een cappuccino uit een automaat dat ik herkende van het kantoor waar ik werk (maar nu even niet).
Misschien ligt de oorzaak in de Franse eetcultuur. In Frankrijk heerst natuurlijk al eeuwen een claim op goed eten en drinken (al kan ik inmiddels ook wat kritische noten over kraken – ze hebben hier zelfs een supermarktketen met alleen maar diepvriesmaaltijden, Echt, oneindige schappen!). Hebben de Franse daarom hun neus opgehaald toen de Derde Golf Koffie eraan kwam rollen? Het zou me niet verbazen. Het aanbod verschilt een beetje per buurt maar ook veel van de food hypes van de afgelopen jaren zijn hier ook maar matig geland: vegan, vegetarisch, fusion. Mwah. In Le Marais, het 11e of Belleville kun je er nog wel om komen maar in de supermarkten van het 15e of 16e is nog geen potje curry paste te vinden. Fransen houden niet van spicy. In de drie maanden dat ik hier nu ben heb ik welgeteld twee winkels gevonden waar ze Spaande pepers verkopen (voor de nieuwsgierigen: Passage Brady). Orgaanvleesch, aardappels en haricots verts zijn koning in Frankrijk, ook op het bord van de gemiddelde Parijzenaar. Grote lappen kalfslever en slakken met veel olie en knoflook. Lekker als je ervan houdt, maar een beetje diversiteit in de keuken is ook wel zo gezond (zeker voor je cholestrol). Zit Parijs gevangen in haar eigen rijke, culinaire geschiedenis? Ik vrees het. Bovendien acht ik de kans klein dat er ooit een goedbedoelende baardige barista met een knotje tussen kan komen om even uit te leggen hoe je een single shot latte met sojamelk maakt. C’est un affront!
Toch is er in de koffiecorner een uitzonderingscategorie: het sjieke koffiehuis. Café Verlet aan de Rue Saint-Honoré is daar een goed voorbeeld van. Hier kun je kiezen uit filtermalingen van vers gebrande bonen uit alle windstreken: van een Congolese blend tot een Nicaraguaanse boon. Koffie gaat in etablissementen als Verlet meestal vergezeld met het prikken in exquise pâtisserie. In culinair opzicht niks te klagen dus, maar je gaat er als scruffy grafisch ontwerper of entrepeneur van startup ‘X-ly’ niet zo snel tussen de Parijse madammekes op je Macbook zitten tikken.
Is het erg dat Parijs haar neus ophaalt voor de hipsterficatie die andere steden soms zo op elkaar doet lijken (en allemaal op Brooklyn)? Misschien niet. Maar nu wil het lot dat het mijn missie in Parijs is om te schrijven en mijn huidige studio in een oven verandert als de zon schijnt. Ik moest dus op zoek naar alternatieve plekken om te werken. In eerste instantie was goede koffie daarbij niet eens een must maar na een aantal keer tussen 12 en 15 uur (lunchtijd) uit restaurants weggeveegd te zijn, besloot ik dat de hipster koffietent mijn enige oplossing was. Daar mag je tenslotte tegen de prijs van een paar capuccino’s de hele dag op de wifi hangen. Meestal hebben ze nog airco ook.
De website GoodCoffee in Paris bevestigde dus niet alleen wat ik vermoedde, het was voor mij ook een redder in nood. En het aanbod groeit, gestaag. Inmiddels kan ik er alweer twee goede koffieplekken aan toevoegen: Le Dépanneur en het Aloha Café. Alleen is die laatste dan weer niet open op maandag en dinsdag (?!). Aah, les Français. You’ll learn to love them, eventually…
Le Stylo du Bois 