De blabla van de bobo in ‘Parisiens, Chéris’

Ik heb oneindig veel liefde voor taal, daar even over dus. Want die liefde geldt ook voor vreemde talen en in het bijzonder het Frans. Nu is het in de praktijk een stuk makkelijker om Frans te lezen dan het te spreken of verstaan. Dat komt doordat de taal van de straat hier mijlenver afstaat van het Frans uit de boeken. Dus grijp ik na de zoveelste mislukte poging een praatje met de groenteboer te maken over Game of Thrones, dat kijkt hij namelijk vaak op zijn mobiel, soms even terug naar print om mijn zelfvertrouwen over mijn Frans op peil te houden. Nu zijn dat niet altijd doorwrochte politieke analyses over het leiderschap van Macron, wel vaak de korte ‘fait divers’ uit de Franse Spits of stripboeken. Het leukste stripboek tot nu toe wil ik even delen omdat het ook deels over de Franse taal gaat: Parisiens Chéris van Caroline Rochet & Cathy Karsenty. In 2015 uitgekomen in Frankrijk. Mag hier ook een Amsterdamse versie van komen?

Parisiens Chéries is een bundel korte stripverhalen over de belevenissen en het geklets van een groep bevriende dertigers in Parijs. De blabla ’s van de bobo’s (bourgeois-bohème) dus. Bijzonder is de dikke saus zelfspot waarmee de strip is overgoten. Niet iets waar je de Fransen snel op zult betrappen. Un peu blasé zijn ze natuurlijk ook die vrienden, zoals elke zichzelf respecterende stadse hipster.

Maar eerlijk, juist dat de strip aan de ene kant heel Parisien is maar zich aan de andere kant in elke grote stad had kunnen afspelen, maakt hem zo grappig. De ‘problemen’ van de vriendengroep zijn nogal herkenbaar: niet willen borrelen bij vriend X die in Montrouge* woont (“Ik krijg mijn visum niet meer op tijd geregeld hiervoor hoor”), verveeld de stampvolle Time-out doorspitten om vervolgens te concluderen dat het in Berlijn toch pas echt gebeurd en na drie uur in de rij staan voor een sample sale ontdekken dat ze alleen maar kleding in maatje 34 verkopen. Ziedaar de problemen van jong en veeleisend zijn in een willekeurige grote stad. Hoewel, die laatste is misschien wel echt Parijs gebonden.

Hoewel de personages in de hele strip praten in spreektaal (ze zeggen bijvoorbeeld ‘ouias’ ipv ‘oui’, nonchalant uit te spreken als: ‘weeeh’), gaat eén van de grappigste verhaaltjes expliciet over de Franse taal.
De vrienden zijn op een literair feestje beland waarbij de schrijver – he ja – ook de dj van de avond is. Hij draait vuige 80s rock en neemt zelf de mic ter hand. Nu ben je, als je ooit Frans hebt gehad, waarschijnlijk net als ik ongeveer afgehaakt toen de subjunctief aan bod kwam, of erger nog, de verleden tijd van de subjunctief. De subjunctief is de werkwoordstijd die in het Nederlands nauwelijks bestaat en daarom bijna niet is te begrijpen (jaja, alleen in het geval van “Leve de Koning”, maar wie roept dat ooit?). Maar hatsee, wat weet ik na het lezen van dit verhaaltje? De meeste Fransen gebruiken ‘m zelf ook niet! Schrap dit rijtje krengerige werkwoordsvervoegingen dus maar uit je leerboek. Duurdoenerij is het, putain. Tijd voor de bar. Lees maar:
(pss. vertaling in het onderschrift)

* Zeg maar, alles in Amsterdam-Noord dat niet met de korte pont bereikbaar is, of Utrecht-Overvecht.