Kletskousen

Toen ze nog aan de voet van de berg waren, hoorden we ze al. A. en ik liepen naar Bottle Beach. Dat was een nog echt verlaten strand hadden mensen gezegd. Bovenop de berg namen A. en ik net omstebeurt foto’s van elkaar, poserend voor het uitzichtpunt, toen ze opeens naast ons stonden.

“Hellooo!”, zei de lange donkerharige jongen met duidelijk hoorbaar ingehouden enthousiasme. Net als de kleine blonde in het sportbroekje was hij een jaar of 21. Ze hadden drie dagen lang nauwelijks mensen gezien of gesproken, vertelden ze. Maar verder was Bottle Beach zeker de moeite waard.

De sociale energie die in drie dagen in de jongens was opgekropt, slingerde een tien minuten durende sessie van sociale interactie aan die als een wervelwind over de berg stormde en waarin we elkaar vrolijk fotografeerden op een rots en onvermoeibaar kletskousten. Over waarom ze de trail eigenlijk in tegenovergestelde richting liepen want je kon toch ook met de boot? Over Engelstalig onderwijs in Wallonië (dat was heel slecht) en de camera van de broer van A. (die was heel goed).

De kleine blonde legde uit dat ze vandaag een workout day hadden en gingen snorkelen bij het strand aan het begin van de trail. Ik bedacht me dat deze jongens op het punt waren dat ze de Mount Everest waarschijnlijk nog kletsend zouden beklimmen als dat tot menselijk contact zou leiden en vroeg me af waar ze hun energie lieten op eenzame dagen als er geen bergtrails konden worden gelopen.

Of er slangen en spinnen waren op het pad? vroeg de lange donkere. Want daar hadden ze het niet zo op. Een jongen die ze eerder op reis hadden ontmoet, had hen het litteken van een spinnenbeet laten zien.

Maar eerst moest er nog een foto worden gemaakt in een soort discuswerperpose. Dat moest altijd van de kleine blonde voor Instagram, zei de lange donkere. Daarna vonden ze het tijd om weer door te gaan. Ze moesten per slot van rekening nog een flink stuk. En weg waren ze. A. en mij achterlatend in een drukkende stilte.

Niet veel later lagen A. en ik in zee bij Bottle Beach. We keken naar de berg waarover we waren gekomen. Het waaide hard en de wind schudde de palmbomen flink op en neer, alsof er een leger stampende mannetjes over de trail jakkerde. Ik dacht aan de kordate passen van de lange donkere en kleine blonde. “Als de wind van de berg af naar beneden zou waaien, zouden we ze nog steeds horen kletsen, denk ik”, zei A. Ik liet me onder water zakken.