“U was dj?”

De avond was afgelopen. Het einde komt altijd net te vroeg bij museumopeningen. Alsof het nooit écht feest mag worden.

Ik liep naar de garderobe samen met de generatie babyboomers die het goed had volgehouden.

‘Disco”, zuchtte de man naast me in de rij. Hij sprak het uit alsof de dj zojuist een plaat van Dua Lipa had opgezet. Ik keek hem vragend aan. “Dat draaide ik vroeger ook”, zei hij en keek weer voor zich uit, dromerig nu. Hij droeg zijn haar in een kuif, een blouse met drukke print, leren colbert en zwarte puntschoenen.

“Leuk dan toch?”, antwoordde ik, een beetje kraaiend. Het was zo’n standaardzin uit het repetoire dat ik altijd paraat heb en eigenlijk haat. Maar bruikbaar voor specifieke situaties waarin ik me sociaal genoeg wil gedragen maar niet echt. Of met zo min mogelijk inspanning.

“Ik hoorde vanavond veel soul en disco langskomen”, deed ik nog een poging een brug te slaan naar zijn vermoedelijke gloriedagen. “Dat draaide ik allemaal”, antwoordde hij. Onzichtbare, zwaarmoedige handen trokken aan zijn mondhoeken. “U was dj?”, bevestigde ik, het sociale picknickkleed verder spreidend. Hij hoefde het verhaal alleen nog maar te serveren. De jongen van de garderobe gaf hem zijn jas. Die leek in de handen van de ex dj opeens gevuld met bakstenen.

“U…”, zei hij, en tijdens de korte stilte die volgde, draaide hij zijn hoofd even naar me om en keek me indringend aan. Zonder verder nog om te kijken liep hij naar de uitgang.

Ik had nog nooit zoveel verslagenheid in ogen gelezen. Misschien is dat wel het ergste wat je tegen een dj kunt zeggen, bedacht ik me: “U”.

Ik had hem in één woord al zijn rock ’n roll ontnomen. En al kwam dit tegenwoordig vermoedelijk bij hem neer op het bezoeken van openingen van tentoonstellingen over de tijd dat de rock ’n roll nog door de aders van de stad pompte,  “U” zeggen tegen iemand die het als levenshouding heeft, dat is hetzelfde als een vetkuif uitwassen met Zwitsal shampoo, puntschoenen stiekem ’s nachts vervangen door Mephisto’s of de coke inwisselen voor bloeddrukverlagers. Daarmee knip je met één woord de rafelrand meedogenloos af. Dat is gemeen en onnodig.

Ik besloot “u” uit mijn standaardrepetoire voor specifieke situaties met dj’s te schrappen. Er was al genoeg rock ’n roll verloren gegaan in de stad. En de laatste vrije geesten zuchten verbitterd om de kilo’s regulering op hun schouders en muziek op usb sticks. Het leek me daarom goed om ze in de waan te laten over dat ene ding dat ze nog wel dachten te hebben: rock ’n roll. Die levenshouding gun je tenslotte iedereen, als laatste strohalm naar een leven waarin oud worden niet bestaat en dingen nooit voorbij gaan.