Een voor- en nadeel van actieve vakanties is dat je er ‘s avonds helemaal af ligt. Dat had ik eerder al met surftrips. Dan voelde je je om 7 uur ‘s avonds al gaar als boter maar wachtte er nog een nacht doorhalen in Club Skygarden of aan het strand. Op yogatrips tref je meestal mensen die zin hebben om een week lekker met zichzelf bezig te zijn, dus daar kon je na het verplichte sociaal doen na het diner gewoon naar je tipi aftakken. Ik ben zelfs een keer vermanend toegesproken toen ik in een vlaag van gezelligheidsdrang een flesje rode wijn had gekocht om te delen met de groep (“Saskia, if you want to party, this is not the place”).
Tijdens wandelvakantie blijkt dit niet anders. En dat is maar goed ook, want elke ‘wild’ plan wordt in Bretonse dorpjes gemakkelijk in de kiem gesmoord. Alles is (altijd) dicht. Of failliet. Of bestaat alleen op Google Maps. Maar, mijn eerste etappe zit er dus op (18 km van Brest naar een dorpje net ‘hors’ GR) en ik ben echt helemaal klaar voor vandaag. Niet door het aantal kilometers, zoveel loop ik er wel vaker, maar met rugzak tellen ze dubbel denk ik. Maakt niet uit, het was fantastisch.
Eerste hoogtepunt, een oude brug, die helemaal voetgangerszone was gemaakt, naast een nieuwe brug voor al het andere verkeer. De Brestois waren er lekker aan het hardlopen. Het uitzicht over de baai van Brest was fenomenaal. Wel uitkijken voor laterale wind.
Daarna door het bos afgedaald naar Plougastel-Daoulas. Daar was tot mijn grote vreugde de wekelijkse markt net gaande.
Tijd voor een crêpe! Het duurde even, “Crêpepierre” was in een gesprek verwikkeld over ‘Airfry-eurs’ met de madame vóór mij -, maar dan heb je er ook eentje met caramel en beurre salé.
Daarna nog een hele slinger door het bos, en langs een paar van de vele zee inhammen van Finistère gemaakt. Die reiken zo ver landinwaarts dat het net vennetjes lijken.
Tot ik opeens om 16 uur al het bordje Loperhet zag staan. Mijn stop voor de nacht. Ik logeer bij twee lieve oudere mensen. Monsieur is trotse eigenaar van een uitgebreide volière.
Helaas bleek het enige lokale restaurant dicht en moest ik er nog een ommetje van 4 km bovenop gooien naar de plaatselijke mini-marché voor een baguette-je vache qui’rit en een salade tomaat- sardines rillette. Ik heb nog nooit zo intens van teva’s genoten als op dit moment. Morgen etappe #2!
Le Stylo du Bois 
Fijn fijn fijn. En rillette….