Of ik het niet eng vind, wandelen in mijn eentje. Dat is denk ik de vraag die ik het vaakste heb gekregen deze vakantie. Vaak gesteld door bezorgd vooroverleunende boomers. Soms wel ja, antwoord ik meestal. Maar thuisblijven is ook zo saai.
Eigenlijk heb ik deze vakantie pas een keer een angstig moment gehad en dat was toen ik in bed lag en iets in de muur hoorde knagen. Dat was maar van korte duur want eigenlijk hoor ik dat in Amsterdam ook weleens. Marters zijn dat geloof ik, die leven in de tussenruimtes. Het kan in dit geval ook een ander beestje zijn geweest maar voor mij genoeg peace of mind om in slaap te vallen. Verder geen enge mannen tegengekomen op het pad, en ook, de bewoonde wereld is hier nooit echt ver weg. Wel dacht ik vandaag heel even een bebloede witte lap in een braamstruik te zien hangen. Maar de vlekken bleken bramensmurrie. Het bewijst wel dat de horrorscenario’s in je hoofd in ieder geval nooit ver weg zijn.
Onder het antwoord dat het alleen echt niet zo eng is, ligt wel een frustratie. Dat is namelijk dat ik deze trip niet per se zelf zo had bedacht. Ik wilde deze hike eerst via SNP boeken, een wandelreisorganisatie die al jaren goed bekend staat en ook deze GR34 aanbiedt. Je slaapt dan in door hun geselecteerde plekken, ze weten dat je op pad bent én, en dit was voor mij vooral de crux, ze zorgen voor bagagevervoer. Je zou denken dat er genoeg vraag is naar solo wandelreizen, juist omdat wandelen iets is wat je prima in je eentje kan doen. Je komt genoeg mensen tegen op het pad en ‘s avonds. Maar de reis voor 1 persoon boeken, is dus bijna net zo duur als voor 2 personen. Dat zal allemaal wel te maken hebben met dat alles op 2 personen is toegesneden en de marges dus minimaal zijn, maar best frustrerend dus als je in je eentje moet of wil reizen. The world is made for two, gemiste kans hoor. Hoeveel singles waren er eigenlijk inmiddels in Amsterdam, Nederland, wereldwijd? Wie ruikt er hier een niche?
Met mijn vuist in de lucht besloten dat ik deze trip hierdoor niet ging laten schieten. F*ck you SNP, ik draag die rugzak zelf wel. Nu vind ik mezelf hartstikke stoer en laat ik m lekker breed hangen tijdens lunch en diner omdat ik het idee heb dat ik enorm veel geld bespaar.
Genoeg geklaag, nog even het hoogtepunt van vandaag: coquillage! Ik ontdekte deze nationale Franse hobby eerder bij toeval op een camping op het eiland Noirmoutier. Daar togen hele families met laagwater naar het strand, speciale steekpen in de hand, om met goedgevulde emmers vol coquilles rond lunchtijd terug te keren. Met het schepje en emmertje van mijn neefje ben ik met mijn toemalig reisgezelschap ook aan de slag gegaan. Het bleek een hele meditatieve hobby. En verslavend. Beetje in het zand steken en schelpen in je emmer mikken. En goed eten achteraf natuurlijk.
Ook op het strand van Lomergat bleek een levendige coquillage scene te bestaan, kon ik afleiden aan het aantal geparkeerde auto’s en ouderen die voorovergebogen over het strand scharrelden.
De meneer die net aankomt met de tassen had er twee helemaal vol oesters zitten. Die ging hij vanavond lekker oppeuzelen. Met de andere meneer ging het overigens ook goed. Die was gewoon keihard aan het stretch-relaxen. En hij was Italiaans, waaraan ik de zekere mate van theatraliteit toeschrijf.
Vanavond slaap ik in deze kleine cabana op Camping Cap Ouest in Lanvéoc. Morgenochtend is het weer laagwater. Benieuwd of hier nog wat coquillage gaat worden bedreven.
Le Stylo du Bois 