Het campingleven is meer dan 10 jaar grotendeels aan me voorbij gegaan. Het waren de jaren van backpack- en surftrips en verblijven in hostels en retreats. Nu ik dus weer even onderdeel ben van het campinggebeuren, borrelen er allerlei herinneringen op. De belangrijkste, de mantra van de senioren Du Bois; ga nooit naar zeecampings. Die hielden er namelijk de theorie (en ervaringen) op na dat door de ligging van zeecampings, eigenaren altijd zullen denken, die gasten komen wel. Om vervolgens met minimale inspanningen het geld binnen te laten stromen en de camping te laten verslonzen. Ach, inmiddels ken ik ook goede uitzonderingen (Stortemelk op Vlieland). Maar familiewijsheden bijten je altijd op onbewaakte momenten in de staart.
In dit geval klopt het allemaal. Ik mag niet klagen, maar Trez Rouz is best een kutcamping. De kranen vallen uit elkaar en de douches zuchten en gillen onder het water dat ze moeten uitpersen. Twee kinderen krijsten het uit omdat ze noodgedwongen onder een koude douche moesten, meerdere wc-brillen zijn gebroken en er waait een onmiskenbare kaklucht over het terrein (het sterkst bij het kinderspeeltuintje). Het vriendelijke, zeer beleefde Duitse echtpaar naast me, staat op een veldje dat finaal is overgenomen door grondwespen. Die wonen in holletjes in het zand en zoemen de ganse dag onvermoeibaar over hun campingplaats. Of ze geen ander plekje konden krijgen, vroeg ik hen nog. Maar ze vertelden dat ze, toen ze het aankaarten bij de receptie, als reactie hadden gekregen, sorry, we zitten vol. En we kunnen er niets aan doen. U zult het ermee moeten doen. We zijn nu eenmaal geen 5-sterren camping. Nu zitten de arme schatten de hele avond met de voeten omhoog. Kutcamping.
Vannacht had ik bezoek van een vuistdikke pad op mijn veranda. Maar dat de natuur het hier ‘s nachts – ondanks alle menselijke uitwasemingen – nog over durft te nemen vind ik een positief punt.
Nog meer positieve punten, vandaag was dus een rustdag. Fijn! Aan het eind van de ochtend ben ik naar Camaret-sur-Mer gekuierd over het klifpad. Zonder rugzak, en dat was heerlijk. Op aanraden van een vriendin, at ik oesters bij de Bar à Huitres in de haven. Die lag verscholen tussen de loodsen met nautisch spul en groothandels in zeevoedsel.
Het bleek een no nonsense, fijnrommelige uitsparing van juttersmaterialen met grote bakken verse zeevangsten en goede wijn. Jaren 60/70 rock ‘n roll en soulplaatjes vormden het behang. Wat een feest!
Morgen verkas ik definitief naar Camaret en doe ik vanaf daar op aanraden van mede randonniers, nog een rugzakloze circulair van 15 km naar Pen Hir en terug. Nog even wat kliffen meepakken voordat la rentrée begint. De bus vertrekt hier alleen op vrijdagmiddag naar Brest dus ik heb nog wat tijd te overbruggen. Dat gaat lukken. À Plus!
Le Stylo du Bois 