Ik heb mijn eindpunt bereikt: Pen Hir. Een klif op een rondwandeling vanaf Camaret. Met een monumentaal stukje Bretonse krachtpatserij op het eind dat qua uitstraling en sfeer het einde van Game of Thrones ruim overtreft.
Omdat ik vanochtend ook nog van de camping in Trez Rouz naar Camaret moest lopen heb ik vanaf Pen Hir, de ronde afgesneden, rechtstreeks richting Bar Germaine en daarna de Super U. Toch alles bijelkaar weer zo’n 17,5km. Al voelt dat nu bijna als een walk in the park. Ik overdrijf, maar het voelt wel echt lichter. En ik heb ook rustig aan gedaan.
Huiswaarts keren zonder de noodzakelijke Franse supermarktinkopen is natuurlijk geen optie. De tijd van travelling light is voorbij. Dat betekent o.a. crêpe breton, beurre demi-sel en Le Petit Marseillais in het Super U-mandje!
Ik zou verder uiteraard eindeloos foto’s van woeste kliffen kunnen delen. Het was weer een prachtige wandeling. Soms lichten er stukken onverwacht op door de zon. Maar ik ben streng, en deel een meer persoonlijk lichtpunt.
Rond lunchtijd vond ik namelijk Pen Hat Plage op mijn pad, waar ik me even kon onderdompelen in de lokale surfscene. De setjes kwamen vandaag kaasrecht binnenrollen. Nog nooit zoveel Thimotée Chalamet-achtige surfboys bijelkaar gezien.
Ik zat met mijn mede-randonneurs – toch al gauw met een gemiddelde leeftijd van in de 60 – op het strand met een baguette en voelde me even verscheurd. Hopelijk gaat dat hiken niet snel vervelen, dan kan ik nog even vooruit. Ik verwacht het wel.
Bar Germaine bleek een mix tussen een zeemanshol en de lokale hangout voor de cool kids. Veel typen met oorbel. C’est Ouf! ving ik op. Net opgezocht, en dat is slang voor ‘c’est fou’ (amázing). En ça roule, in de betekenis van, dat gaat lukken, of gewoon ok. Altijd fijn om wat woordenschat rijker naar huis te gaan.
Op de terugweg kwam ik nog langs een veld met menhirs. Een soort Franse hunebedden. Die steen die Obelix op zijn rug draagt (het dorpje van Astrrix en Obelix, Amorica, wordt door fans ook gesitueerd in deze regio, Finistère en Parc Armorique). Ze lagen aan de rand van een woonwijk. Al zie je dat op de foto niet echt want ik had geen zin meer om er heen te lopen. Het vooruitzicht lonkte even wat hedendaagse cultuur op te snuiven in de Super U.
Dus, laatste kilometers gelopen en inkopen gedaan. Ik had voor de laatste nacht in Camaret een hotel met zwembad en spa geboekt. Daar moet je trouwens niet te veel van verwachten. Hoe verfijnd het Franse gevoel voor stijl aan de ene kant van het spectrum is, hoe totaal zielloos het zich aan de andere kant openbaart. Ik bedoel, alleen al een plant ofzo was leuk geweest om de grijze tegels wat op te fleuren. Dit is wel heel functioneel ontspannen, in kantoorstijl. Tijd voor moules frites!
Le Stylo du Bois 