Rondje

Vandaag fietste Soetebroot een rondje langs de Amstel. Nu eens niet in de modus van snelle kilometers maken op de racer maar gewoon langzaam. Een ommetje op de stadsfiets. Van Watergraafsmeer tot aan Oudekerk en weer terug. Het was waterkoud en mistig. November in duizend kleuren grijs. Een tegenligger zwaaide vrolijk.

Soetebroot moest aan haar oma denken. Oma fietste ook rondjes. Dag in dag uit. Meestal om de Karperdonkse plas in Eindhoven. Hoge laarzen, beige jas, regenkapje voor de zekerheid. Geen smoesjes.
Soetebroots oma was een klassieke oma die thee met melk en plakjes cake serveerde en de liefste was ze ook. Dirkje heette ze. Wij noemden haar Dikkie. Op haar vierentachtigste kon ze nog steeds met gestrekte benen haar tenen aanraken.
Op een dag werd oma Dikkie geschept door een motor op de Tongelresestraat, vlakbij haar huis. Daarna ging ze nooit meer fietsen. Ze durfde niet meer.
Maar nog opgegroeid in de tijd dat de jeugd dagelijks bij het krieken van de dag door de nonnen van de Katholieke Meisjesschool een fysiek regime kreeg opgelegd van kniebuigingen en strekzwaaien, bleef oma bewegen.
De achtertuin van haar jaren ’50 woning werd haar nieuwe sportterrein. Daar maakte ze dagelijks een wandeling op het piepkleine gazonnetje. Tot ze na een aantal jaar illegalen in de rodondendrons begon te zien en de familie oordeelde dat ze met deze hersenschimmen beter af was in een verpleeghuis, een plek waarover oma vanaf het moment dat ze er woonde, zich voortdurend afvroeg waarom ze er was en waar mede-ouderen haar kerststerren opaten. Het huisje en de tuin gingen naar een tante.
Op het piepklein gazonnetje tekende zich jaren later nog steeds oma’s looprondje af. Een langzaam bevochten geelgroene loopgraaf met een omtrek van pakweg 5 meter, zorgvuldig uitgediept door haar ijzeren discipline. Een discipline waarvan Soetebroot vandaag besloot dat ze zich deze maar eens eigen moest gaan maken. Als het over rondjes gaat. Oudekerk, Muiderberg, Loenen aan de Vecht. Binnenkort. Op de fiets. Voor oma Dikkie.